1982 – 5(2)

De gebreken waren talrijk en algemeen bekend: de mechanische opstelling leidde tot problemen bij het hanteren en de positie van het objectief ten opzichte van de condensor veroorzaakte een gebrek aan scherpte in het vergrote beeld, vooral aan de randen.

Verschillende andere onderzoekers probeerden wijzigingen aan te brengen, onder wie Liébert geloofde dat het gebrek aan scherpte voortkwam uit de trillingen van de grond en die een apparaat maakten dat volledig op de zon was gericht. Dit maakte Van Monckhoven, die aan humor geen gebrek had (Van Monckhoven, 1889): Als de foto en het vergrote beeld met elkaar verbonden zijn, zouden de wind of de trillingen van de grond geen effect hebben. Om dit waar te maken, zou de zon zelf op het apparaat moeten zijn aangesloten, …

Van Monckhoven beperkte zich niet tot het blootleggen van de gebreken van bestaande apparaten, maar bouwde zelf een vergroter die deze verhelpde, gepatenteerd in 1863. In juli van datzelfde jaar bood hij al demonstraties aan van zijn dyalitische apparaat (fig. 2).

Na een van deze presentaties schreef Charles Waldack (Waldack, 1863): …de ingenieuze lay-out en extreme eenvoud van de camera zullen […] door alle professionele fotografen worden gewaardeerd.

Het jaar daarop gaf Van Monckhoven een nauwkeurige beschrijving van zijn vergroter en noemde de voordelen ervan (Van Monckhoven, 1864): Deze nieuwe zonnekamer verschilt van de tot nu toe gebruikte door een nieuwe manier om het te vergroten fotografische beeld te belichten, die niet langer plaatsvindt door een enkele condensor, maar door een systeem van twee lenzen, de ene bi-convex, de andere convex. concaaf. De sferische aberratie van het systeem wordt dus volledig vernietigd. Dit heeft tot resultaat: 1° Dat we zo'n krachtig verlichtingssysteem kunnen gebruiken dat een vergroting op gewoon albuminepapier met een formaat van 55 bij 47 centimeter, in plaats van twee uur te duren, slechts 10 minuten of zelfs minder nodig heeft. 2° Dat de scherpte van het vergrote beeld, voorheen beperkt tot het midden van de afdruk, nu wordt uitgebreid tot de randen.

De prijs van 2.000 frank, die destijds aanzienlijk was, weerhield een groot aantal belangrijke Europese werkplaatsen er niet van dit materiaal te gebruiken [[ Deze prijs werd later verhoogd tot 3.000 frank, volgens de catalogus die in juni 1880 in Gent werd gepubliceerd.]].

De superioriteit van Van Monckhovens vergroter werd met name erkend door de Marseille Photographic Society, die een wedstrijd voor vergrotingen had uitgeschreven en hem unaniem de gouden medaille voor zijn portretvergrotingen en de zilveren medaille voor zijn vergrote afbeeldingen toekende (Vidal, 1865). Hij kreeg ook een bronzen medaille op de Wereldtentoonstelling van Parijs in 1867, ondanks het feit dat hij slechts één onvolledig apparaat presenteerde en weinig of geen bewijzen van laatstgenoemde (De Vylder, 1868).