1980 – 3(1)

Technische vooruitgang is vaak gekoppeld aan de interesses, mentaliteit en zelfs de behoeften van een groep individuen. Of deze drie factoren nu fungeren als coactieve krachten van innovatie, of als remkrachten. Bovendien gebeurt het gebruik van een nieuwe techniek niet overal tegelijkertijd; het kost tijd voordat iets nieuws voor iedereen bruikbaar lijkt.

Laten we als voorbeeld het geval nemen van deze bourgeois uit Saarlouis, vandaag de dag in de Bondsrepubliek Duitsland, met de naam Jacques Antoine Friscal, die op 14 april 1759 de afgevaardigden toesprak van ‘de drie staten van het land, het hertogdom Luxemburg en provincie Chiny » [[ Algemeen Archief van het Koninkrijk, Raad van Financiën, nr. 4651.]] een verzoek om kalkovens te kunnen gebruiken die op steenkool draaien, en niet langer op hout zoals voorheen.

We bevinden ons dus in het midden van de 18e eeuw. In de Hennuyère-regio van Feluy-Arquennes is dit type oven al minstens een eeuw in bedrijf. Het lijkt erop dat de rijkdom aan details die hij verstrekt in zijn hieronder geciteerde verzoek voldoende aangeeft dat dit iets nieuws is voor deze regio. deze regio en vanuit de afstand tot steenkoolcentra. ]]

Hij schrijft: “ Wat de kwaliteit van de kalk betreft, valt in de eerste plaats niet te ontkennen dat grote stenen gemakkelijker met olie worden verbrand dan met hout en niet kunnen worden geopend zodra andere met hout worden verbrand. Bijgevolg kunnen Vlaanderen en het land Luik verder worden vervoerd. , waar kalk en bakstenen alleen met steenkool worden verbrand..

En om te bewijzen dat met steenkool verbrande kalk van betere kwaliteit is dan kalk die met hout wordt verbrand, hoeven we alleen maar op te merken dat deze ovens, zoals weergegeven in figuur sub A, van de onderkant van nr. 1° naar de bovenkant gevuld zijn, eerst met een bed van steenkool, dan een bed van steen en zo tot het einde en dat het vuur communiceert met de tweede sub n° 3° Dit brandt tot de derde sub n° 4° en zo voor de rest en dat dientengevolge één bed van steen is niet gaarder dan de ander, zodat na 24 uur eventueel kalk kan worden getrokken, wat in dezelfde oven kan worden voortgezet zonder deze het hele jaar door uit te zetten, waarbij de enige vraag altijd is om de door de kalk veroorzaakte inzinking altijd te overbelasten dat we uit de bodem putten, wat bewijst dat we op elk moment en op elk moment de kleine hoeveelheid kalk kunnen geven die iemand nodig heeft, hoewel er ovens van alle soorten en maten zullen zijn om degenen tevreden te stellen die om grote hoeveelheden zouden kunnen vragen.

En als bewijs dat de kalk die met hout verbrand wordt niet van zo’n goede kwaliteit is, hoeven we alleen maar op te merken dat het vuur altijd op dezelfde plek onderin de oven staat, zoals te zien is in sub B en dat het alleen de voortdurende hitte en de kracht van het hout dat daarheen wordt geworpen, dat het tot aan de top kan opbranden, en daarom onbetwistbaar dat de delen van de kalk onderaan waar iedereen doorheen moet. De passie voor degenen aan de top, hierdoor te veel koken verliest zijn kwaliteit en dergelijke, en dat als deze ovens even worden verwaarloosd, ze nog maar de helft van de kalk geven, terwijl de ketelmakers dag en nacht moeten waken, in plaats van met kolen aan te steken, hebben ze geen onderhoud meer nodig , het vuur communiceert zichzelf, zoals gezegd, geleidelijk.

En aangezien de remonstrant voor de oprichting van deze ovens al steenkoolwinning heeft ondernomen en grote kosten heeft gemaakt voor de bouw van de genoemde ovens, en dat de vertraging hem schade zou berokkenen, vooral omdat uit de twee bijgevoegde figuren blijkt dat de bouw van 'een oven voor het stoken met steenkool kost meer, aangezien deze alleen leeg is in de ruimte van een suikerbrood en de rest vast is, zolang de kalkovens allemaal leeg zijn, zoals de figuur laat zien en er maar één omtrek van de muur. »

Hij illustreert zijn verzoek met bijgevoegde tekening, tevens vergezeld van het volgende onderschrift:

A. Aanzicht van een kalkoven voor het malen van steenkool, waarbij de verschillende bedden worden gedemonstreerd met het vuur dat onmerkbaar en door gelijke mate van hitte van onder naar boven communiceert.
Nr. 1 een kolenbed -2 een stenen bed -3,1 kolen -3,2 stenen -4 kolen – 5 stenen – 6 kolen – 7 stenen – 8 kolen – 9 stenen – 10 kolen – 11 stenen enz.

Merk op dat deze ovens van bovenaf worden geladen en bij de haard worden afgevoerd, waardoor een kolenbed wordt verbruikt. De lading stort op zo'n manier in dat wanneer alle kolen zijn verbruikt, er bovenaan een leegte overblijft.

De oven is aan de buitenkant te zien zoals in figuur sub B, behalve dat er maar één haard is.

B. Aanzicht van een kalkoven om met hout te stoken, die volledig leeg is en slechts een omtrek van muren omvat, zoals de figuur laat zien.

Aan de onderkant van deze oven maken we een gewelf en vanaf dat moment laden en lossen we hem van bovenaf, wat slechts een kookproces is dat wordt gedaan door de hoeveelheid hout die we naar de twee haarden gooien, zodat de delen van de kalk de bodem waar alle hitte doorheen moet gaan; degenen aan de bovenkant moeten hun eigenschappen en zout verliezen door dit overmatige koken.