Al-Rãzĩ drukt een voortdurend verlangen uit om ervaring en klinische observatie te gebruiken (Elkhadem, 1979). Avicenna van zijn kant introduceerde een nieuwe trend: een geest van synthese, codificatie en systematisering van medische gegevens (Hamarneh, 1970). DE Taqwim al-sihha bevindt zich op het scharnierpunt tussen deze twee houdingen: Ibn Butlán vermenigvuldigt aan de ene kant de voorbeelden van ervaringen en bepleit de experimentele methode, maar juist door de vorm die hij heeft gekozen wordt hij ertoe gebracht de gegevens te codificeren en in een systeem op te nemen experiment verzameld.
Maar afgezien van deze verschillen is het een groot deel van de erfenis van de Arabische geneeskunde die Ibn Butlån aan het Westen nalaat.
Referenties
LG Ballester, 1974. – De Natura Rerum (lib. IV-XII) door Tomás De Cantimpré. Tacuinum Sanitatis Codice C 67 (fols. 2v-116r) uit de Biblioteca Universitaria de Granada. Commentaar op de facsimil-editie van de voorronde van de studio, transcriptie en transcriptie van castellana en Engels. Grenada.
CF Brockington, 1965. – De geschiedenis van de volksgezondheid, in De theorie en praktijk van de volksgezondheid. red. W. Hobson. Londen – New York – Toronto.
H. Diels, 1934. – Het fragment van de Vorsokratiker. I.Berlijn.
H. Elkhadem, 1974. – Tacuini Sanitis, een weinig bekende uitgave uit 1531, in Lias, bronnen en documenten met betrekking tot de vroege geschiedenis van ideeën, 1: 119-128.
H. Elkhadem, 1979. – Sermo de aluminiumbus en salibus; Summa perfectionis magisterii; Lumen Luminum, in Vijf jaar aankoop 1974-1978, Koninklijke Albert I Bibliotheek. Brussel.
Galenus, 1821-1833. – Opera Omnia. I-XX. red. CG Kuhn. Leipzig.
S. Hamarneh, 1970. – Medisch onderwijs en praktijk in de middeleeuwse islam, in De geschiedenis van het medisch onderwijs. red. CD O'Malley. Berkeley-Los Angeles-Londen.
Hippocrates, 1967. – Eetpatroon. vert. R. Joly. Parijs. III, 69.1.
Ibn Abi Usaybi'a, 1882. – 'Uyũn al-anbå, ik. red. A. Müller. Kairo-Königsberg.
Ibn Al-Qifti, 1903. – Tarĩkh al-hukamå. red. J. Lippert. Leipzig.
Ibn Butlan, 1531; 1533.- Tacuini Sanitatis de sex Rebus non naturalibus. Straatsburg.
Ibn Butlan, 1533. – Schachtafelen van de Gesuntheil. vert. De heer Herr. Straatsburg.
Ibn Khaldũn, 1938. – Prolegomena. III. vert. De heer De Slane. Parijs.
H.Leclerc, 1966. – Fytotherapie samenvatting. Parijs.
G. Sarton, 1928. – Tacuinum taqwim, in Isis 10: 490-493.
G. Sarton, 1948. – Derde voorwoord bij deel veertig; Kwalificaties van leraren in de geschiedenis van de wetenschappen (tweede artikel), in Isis 40: 311-314.
J. Schacht & M. Meyerhof, 1937. – De medisch-filosofische controverse tussen Ibn Butlán uit Bagdad en Ibn Ridwan uit Caïro, in De Egyptische Universiteit, Faculteit der Letteren Publicatie nr. 13. Cairo.
M.Ullmann, 1978. – Islamitische Geneeskunde. Edinburgh.
French 
Dutch